Το χωμάτινο μονοπάτι ανοιγόταν μπροστά του γνώριμο, οικείο αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια απ’ την τελευταία φορά που το είχε διαβεί. Στα δεξιά του το μονοπάτι ορίζοταν από την βραχώδη ακτογραμμή, με την θάλασσα από κάτω να προσπαθεί να σκαρφαλώσει και από αριστερά, ο όγκος του βουνού ορθώνοταν με πελώριους βράχους που παρατηρούσαν τα πάντα από ψηλά, με παρέα από ρείκια, μελισσόχορτα και επικριτικά πεύκα.
Άρχισε να περπατάει σιγά σιγά, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή όπως είχε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, απολαμβάνοντας τον ορίζοντα που αποκαλυπτόταν μετά τη στροφή του μονοπατιού και του φανέρωνε ένα ανοιχτό και ανήσυχο πέλαγος ίσια μπροστά του και ένιωθε το ελαφρύ θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπό του.
Καθώς το μονοπάτι έφτανε στο τέλος του, έβλεπε στα αριστερά το εκκλησάκι του Σταυρού να στέκει παραδομένο στον καυτό ήλιο και τις ατσάλινες πύλες του παλιού σφαγείου, 100 μέτρα πιο κάτω, να καταπίνουν, αν και κλειστές, το υπόλοιπο μονοπάτι.
Το μισοκατεστραμμένο κτίσμα, κείτοταν σε εκείνη τη θέση για πολλά χρόνια. Το θυμόταν εκεί από παλιά, απ΄την παιδική του ηλικία και τις πρώτες του βουτιές στη παραλία που σχηματίζοταν λίγα μόλις μέτρα πριν απ΄τις πύλες του, που όταν ήταν μικρός τον τρόμαζαν ακόμα περισσότερο. Το σφαγείο είχε φροντίσει να σκορπίσει τους σπόρους του φόβου ακόμα και στην θάλασσα, καθώς συχνά στα μακροβούτια του έβρισκε κόκκαλα στο βυθό και έμενε να τα κοιτάζει μέχρι να του τελείωσει η αναπνοή.
Υπήρχε μια είσοδος για το σφαγείο από το πλάι και ,αν και φοβότανε, δε δίσταζε να μπαίνει μέσα και να χαζεύει τα σκουριασμένα τσιγκέλια που κρέμοταν ακόμα από το ταβάνι και τα διάφορα απομεινάρια νεκρών ζώων που βρίσκοταν διάσπαρτα τριγύρω. Η ατμόσφαιρα μέσα ήταν έντονη, μεταλλική από τη μυρωδιά του νεκρού αίματος, ηλεκτρισμένη απ΄την αρμύρα της θάλασσας και βαριά από τη χρόνια σήψη που επικρατούσε στο χώρο.
Τώρα, μετά από τόσο καιρό που είχε να επισκεφθεί το μέρος, η ίδια βαριά και αλμυρή γεύση, η γεύση του κινδύνου, του πλυμμήριζε ξανά το στόμα και τον γέμιζε με μια αίσθηση εγρήγορσης που του άρεσε.
Απορροφημένος απ΄το θέαμα και τις αναμνήσεις που του ξυπνούσαν μέσα του δεν παρατήρησε ότι είχε σκοτεινιάσει. Μαύρα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό και σκόρπιες ακτίνες φωτός έσκιζαν το τοπίο φτάνοντας μέχρι την ψυχή του.
Αυτά που μέχρι πριν λίγο του φαίνοταν σαν βράχια στην ακροθαλασσιά, άρχισαν να αποκαλύπτουν, στο παίξιμο των σκιών, ένα αποτρόπαιο και εφιαλτικό θέαμα.
Αφύσικα μεγάλα σε μέγεθος κρανία ήταν σπαρμένα τριγύρω, ξεφυτρώνοντας απειλητικά απ΄το χώμα και μια ανατομική ανωμαλία τα έκανε να φαίνονται ακόμα πιο φριχτά. Παράξενα θωρακικά κόκκαλα εξείχαν προς το εσωτερικό της κρανιακής κοιλότητας και πριν προλάβει να σκεφτεί ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι αλήθεια ένας απόκοσμος ήχος του τράβηξε την προσοχή.
Γυρνώντας να δει τι ήταν αυτός ο ήχος, έμεινε να κοιτάει υπνωτισμένος μια ξανθιά ασπροντυμένη γυναίκα που ξεπρόβαλε πίσω από την εκκλησία και τραγουδούσε. Τραγουδούσε μια άρια που δονούσε τον τόπο αλλά άντεχε να την ακούει παρ’ όλη της την ένταση.
Ήταν όμορφη, περιτριγυρισμένη με μια αύρα που την έκανε να φαντάζει αγγελική, απρόσιτη, με τα ξανθά της μαλλιά να χύνονται σαν χείμαρρος στου ώμους της, το άσπρο της φόρεμα που άστραφτε στην σκοτεινιά που επικρατούσε τριγύρω και την αλλόκοτη άρια που φαίνοταν να βγαίνει από όλο της το είναι.
Στην ταραχή που ήδη ένιωθε, ήρθε να προστεθεί και η έκπληξη βλέποντας τις βαριές και σκουριασμένες, ατσάλινες πόρτες του σφαγείου να ανοίγουν με έναν ανατριχιαστικό θόρυβο. Σε ένα μεταλλικό κάδρο πάνω απ΄την είσοδο, εκεί που κάποτε μπορούσε να διαβάσει κανείς το όνομα του ιδοκτήτη του σφαγείου, άρχιζαν να εμφανίζονται τα ψηφία μιας χρονολογίας.
2012. Οι πόρτες άνοιξαν. Μια καλοντυμένη μορφή ξεπρόβαλε από μέσα και δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ένας ζωντανός αντιπρόσωπος των κρανίων που βρίσκοταν γύρω του, ντυμένος με φράκο, κρατώντας ένα λουστραρισμένο μπαστούνι και είχε αρχίσει να κατευθύνεται προς το μέρος τους.
Η γυναίκα έστεκε μαρμαρωμένη αυξάνοντας την ένταση της άριας και αυτός ήθελε να τρέξει πριν ο πανικός, που ένιωθε να τον κυριεύει, του παραλύσει τα μέλη και τον αφήσει αβοήθητο στις όποιες ορέξεις του καλοντυμένου πλάσματος που πλησίαζε αργά και απειλητικά σαν να ήξερε ότι δεν επρόκειτο να του ξεφύγει κανείς.
Όμως ήταν ήδη αργά. Ο τρόμος και ο πανικός, οι υποτακτικοί του κακού που τους πλησίαζε όλο και περισσότερο, τον είχαν ακινητοποιήσει. Τα πόδια του αρνούνταν να υπακούσουν στις απελπισμένες εκκλήσεις του εγκεφάλου του να κουνηθούν και βρίσκοταν καρφωμένος στην ίδια θέση.
Η γυναίκα δίπλα του συνέχιζε να τραγουδά. Όμως τώρα το τραγούδι της τον έκανε να νιώσει ότι ήταν το ίδιο αβοήθητη με εκείνον και ότι έπρεπε να τη βοηθήσει, έπρεπε να βοηθήσει τον εαυτό του, έπρεπε να φύγουν από ‘κει και γρήγορα.
Σε μια υπερβολική δόση πανικού, ποσότητες αδρεναλίνης εκτινάχθηκαν παντού μέσα του και του έδωσαν την απαραίτητη ώθηση να κουνήσει τα πόδια του, να σηκώσει τα χέρια του, τείνοντας προς το μέρος της, αρπάζοντάς την μόλις λίγο πριν ο «Κύριος Τέρας» τη φτάσει.
Την τράβηξε κοντά του και άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση,αφήνοντας πίσω του τον «Κύριο Τέρας» να τους κυνηγά, αργά αλλά σταθερά, σαν να έχει όλο το χρόνο του κόσμου δικό του για να τους πιάσει.
Εκείνος έτρεχε με όλη του τη δύναμη, με όλη του τη θέληση, όμως το μόνο που κατάφερνε ήταν να βρίσκεται λίγα μόνο μέτρα μακριά απ΄το πλάσμα που τους πλησίαζε.
Τότε κοίταξε την γυναίκα που τραβούσε απ΄το χέρι και ήταν εκείνη (ή το τραγούδι της?) που του έδωσε τη δύναμη να πιστέψει ότι μπορούσαν να ξεφύγουν επιτέλους απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Έτρεξε τα τελευταία μέτρα του μονοπατιού, φτάνοντας εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει και έκανε ένα άλμα εμπρός.
Βγήκε από μια πόρτα γραφείου, κρατώντας στην αγκαλιά του τη γυναίκα, που είχε πάψει πλέον να τραγουδά.
1 σχόλιο:
Σωτηρία & Λευτεριά στον γαλάζιο Καρκαλά!!!
Όπως και να έχει πέρασε πολλά για ακόμη μία φορά & δεν του αξίζε.......
Μια ζωή ήταν το τσιράκι του Σαλιαμουτρόπουλου........Όχι λοιπόν.......ένα τέτοιο τέλος ήταν του ματς.......Τα λέμε στο ημίχρονο.....του ματς......
Δημοσίευση σχολίου